Kej sōm dni také gorké jak ôstatnio, to czowiek zaglōndŏ za jakimś platzym kaj by se mōg ździebko ôchłōdzić. Niyftorzi jeżdzōm nad woda, a jŏ lubiã pojechać kajś w gōry i skludzić se pod stromōmi na gōrskich sztrekach.
W
gōrach idzie se dychnōńć ôd codziynnygo wartkiygo życiŏ. Gōry dŏwajōm czowiekowi
wolnojść. Wanderowanie formuje karakter ŏd czowieka, uczi go wytrwałojści a kōnsekwyncyje we dōnżyniu do celu.
Niykiedy
niy je łatwo, bo brachuje siŏ, abo trza przezwyciyńżyć lynk wysokojści, ale jak już
czowiekowi udoł se dojść do celu to se fest raduje i czuje spełniynie.
So weit man sehen kann,
Jetzt blüht's in allen Wipfeln,
Nun geht das Wandern an:
Die Quellen von den
Klüften,
Die Ström auf grünem Plan,
Die Lerchen hoch in Lüften,
Der Dichter frisch voran.
Und die im Tal
verderben
In trüber Sorgen Haft,
Er möcht sie alle werben
Zu dieser Wanderschaft.
Und von den Bergen
nieder
Erschallt sein Lied ins Tal,
Und die zerstreuten Brüder
Faßt Heimweh allzumal.
Da wird die Welt so munter
Und nimmt die Reiseschuh,
Sein Liebchen mittendrunter
Die nickt ihm heimlich zu.
Und über Felsenwände
Und auf dem grünen Plan
Das wirrt und jauchzt ohn Ende –
Nun geht das Wandern an!
SPŌLNE
WANDEROWANIE -
Ôd dołu tam kaj wiyrchy siyngajōm,
A wzrok czowieka se
dostanie,
Wszandzie kwiŏtka
rozkwitajōm,
Zaczynŏ se wanderowanie:
Zdrzōdła ze ziymi
wypływajōm,
Bez łōnka leci
strumiyń,
Skowronki pod niebym
furgajōm,
Poeta szukŏ spōmniyń.
Tich tam we
dolinie
Prziciepniyntich sorgōma,
Nikogo niy ôminie
Ino chce kusić
landschaftōma.
Ku dolinōm ze
graniów
Piejśni grajōm
A rozciepanich
braciów
Tynsknoty chytajōm
Świat żywi ôd rana
Już szczewiki szykuje,
A tam ze dala
Ukochnŏ mu ukrŏdkym
przitakuje.
Po skalnich ścianach
slatuje
Na łōnka se
dostanie
Corŏz barzi larmuje -
Zaczynŏ se wanderowanie!
