Niykerym ludziōm życie tako se ułożi, iże ôpuszczōm familijne strōny i wyjadōm do cudzygo placu.
Postrzōd nich bandōm tacy co se wartko do nowygo przizwiczjōm i niy za fest bandōm chcieli wrŏcać nazŏt.
Inksi bandōm tynsknić za miejscym w kerym lŏtali za bajtla, bandōm go durch wspominać i ô nim śnić.
Eichendorffowi tyż prziszło wywandrować we świat. Dycki baje, ale fest tynskioł do swojygo heimatu i bez to w moc wierszach ô tym heimacie pisoł.
Przikładem mōge być wiersz „Errienrung”, ftori dziesiej tłumaczã.
Lindes Rauschen in den Wipfeln,
Vöglein, die ihr fernab fliegt,
Bronnen von den stillen Gipfeln,
Sagt, wo meine Heimat liegt?
Heut im Traum sah ich sie wieder,
Und von allen Bergen ging Solches
Grüßen zu mir nieder,
Daß ich an zu weinen fing.
Ach, hier auf den fremden Gipfeln:
Menschen, Quellen, Fels und Baum,
Wirres Rauschen in den Wipfeln
Alles ist mir wie ein Traum.
Die fernen Heimathöhen,
Das stille, hohe Haus,
Der Berg, von dem ich gesehen
Jeden Frühling ins Land hinaus,
Mutter, Freunde und Brüder,
An die ich so oft gedacht,
Es grüßt mich alles wieder
In stiller Mondesnacht.
SPŌMNIYNIÉ - tłumaczynie własne
Strōmy, co szumicie,
Ptŏki, co żejście we luftcie sōm,
Zdrzōdła, co ze gōr wybijŏcie,
Rzōndźcie, kaj mōj dōm?
Dzisiej we śnie,
Żech je zobŏczōł
A wszyske ôné pozdrŏwiały mie,
Aż żech płakać bōł zaczōł.
Ach, sam na cudzich wiyrchach:
Ludzie, zrzōdła, kamiynié,
Dziwné szumiynié we strōmach
Wszystji he di nue jak synne marzynié.
Wiyrchy, keré znōm we ôddali,
Dōm wysoki, we kerym pokōj panuje,
Gōra, co my z niyj zaglōndali,
Jako wiosna wiejś ôpanowuje,
Muttra, kamraty a braciŏ,
Ô ftorich myjślã niyrŏz,
Wszysko mie pozdrŏwiŏ
W noc, w kerŏ miesiōnczek slŏz.
