Wczoraj wspominali my tich, ftorzi ôdeszli. Dzisiyj na cmyntarzach dali świycōm znicze, a cisza niejsie refleksyjŏ i pokōj. To dobri moment, keby se na chwila zatrzimać i pomyjśleć ô przemijaniu. Ze tyj zadumy powstoł krōtki wiersz...
NA KIRCHHOFIE
Na kirchhofie je już ćma
A we lufcie woniŏ wosk
Nad ziymiōm dusze jak mgła
Wolne ôd wszelkich trosk
Znicze ta noc ôświytlajōm
Grzejōm płyta grobu
Zmarli sam dzisiej świynto majōm
A Pōn Bōczek ich witŏ we progu
Jesiyń kludzi ze sobōm cisza, moc kolorowich liści a lekki powiyw nostalgiji. We mojym wierszu prōbujã chycić tyn momynt, kej ciepłe dni ôdłażōm a prziroda poleku zasypiŏ i ôstawiŏ nŏs ze pytaniym – Eli to lato kiedyjś przidzie nazŏd?
ÔSTATNIE ŚPIYWY LATA
Wiater srywŏ liście w poranek chodni
Pstrokate we lufcie furgajōm
Ôdeszły ciepłe dni
Promiynie słońca we kałużach znikajōm
W prōżnyj ściyżce słychać echo łażynia
Śmiych i larmo ciyń znŏd
Mgła nad polōma nuci melodyja
Eli to lato kiedyjś przidzie nazŏd?
Dŏwno mie sam niy bōło, aże gańba, iże ôstatni wpis pojawioł se na Wielkŏnoc.
Co jŏ bez tyn czas robioła? Bōłach pochłoniyntoł tym, keby to, co żech pisała do szublady i ino źdzebko sam publikowała ujrzało światło dziynne. Korechty tekstōw a ôkładki niy miały kōńca, iże niyrŏzki myślałach, że wszystko wyciepnã bez ôkno i zaczynałach se zastanawiać, po co jŏ to tak richtig robiã?
Kedy 4. czyrwca moja ksiōnżka "Słodko-gorzkŏ poezyjŏ" wylazła ze drukarni, a jŏ wezła ja do rynki to poczułach srogŏ radojść i spełniynie. Musza pedzieć, iże wszystko wyszło tak, jak żech se to wymyjśloła, tedy jak jeszcze wiekszojść tekstōw bōła naszkryftlanich ino we zeszycie na kolanie.
Za pŏra dni - 8. czyrwca, we sobota bōł "Festiwal Książki" we Ôpolu, na ftorym mojŏ ksiōnżka miała prymiera. Kej żech dycki lata do zadku łajzioła na to wydarzynie i szpacyrowała miyndzi standōma ze ksiōnżkōma, to ani żech se niy myjślała, iże kedyjś stanã po drugi strōnie - jako autorka ze swojōm ksiōnżkōm. A jednak życie napisało mie sam takŏ fajnŏ zwrotka 😉 Bōł to dziyń połni emocyji – prziszli piyrwsi czytelnicy, w tym tyż ôsoby, ftore czytały mojygo bloga. Kǒzde słowo, gŏdka i ujsmiych miały do mie srogi wert.
We lipcu zorganizowała żech mōj pierwszi wieczōr autorski we Lejśnicy, mojyj rodzinnyj gminie, przi wspraciu Domu Kultury, ftori mi pomōg we przigotowaniach i promocyji. Przed tym wydarzyniym trocha żech se ôczywijście stresowała - jako to wszystko wyjdzie i eli ftojś w ogōle na to przidzie. Sōm wieczōr przelecioł richtig fajnie, mogłach zaprezyntować mojŏ ksiōnżka we gronie bliskich, ale i tich ftorich dopiyro poznałach. Ôpowiydziałach ô tym, jako zaczłach pisać, jak mie se pisze, co mie inspiruje i czamu piszã po ślōnsku. Przeczytała żech tyż pŏra mojich wierszōw. Atmosfera bōła pełnŏ ciepła a jŏ mimo wczejśniejszich ôbaw richtig dobrze czułach se na scenie. Video ze tygo treffu, zrichtowane bez Kulturmagazin "We Ślōnsku", idzie ôbejrzeć na YouTube sam - https://www.youtube.com/watch?v=21i8psa_rV0&t=67s
Ja… a potym chciałach se trocha dychnōnć, ale dziś wrŏcōm i chcã pedzieć, że dali pisza i dali chcã se sam na blogu tym dzielić. Bestusz dejcie pozōr, bo zajś banda sam wciepywać moje autorskie teksty abo tłumaczenia wierszy ôd Eichendorffa.
Pozdrowiōm richtig fest 😊
Frela Izabela
Dzisiej, przi Wielkanoci, wciepujã tumaczynie wiersza Josepha von Eichendorffa – „Ostern”. To krōtki, piykni utwōr we ftorym przeplatajōm se smutek a radojść, śmierć a życie – motywy, co sōm charaktyrystyczne do Wielkanoci. Autor pokŏzuje jak wiosna przinojsi ôdrodzynie – niy ino we przyrodzie, ale i we ludzkich sercach i tygo Wōm życzã na ty świōnteczne dni 😊
OSTERN - Joseph von Eichendorff
Vom Münster Trauerglocken klingen,
Vom Tal ein Jauchzen schallt herauf.
Zur Ruh sie dort dem Toten singen,
Die Lerchen jubeln: Wache auf!
Mit Erde sie ihn still bedecken,
Das Grün aus allen Gräbern bricht,
Die Ströme hell durchs Land sich strecken,
Der Wald ernst wie in Träumen spricht,
Und bei den Klängen, Jauchzen, Trauern,
Soweit ins Land man schauen mag,
Es ist ein tiefes Frühlingsschauern
Als wie ein Auferstehungstag.
WIELKŎNOC - tumaczynie własne
We katedrze żałobne dzwony uderzajōm,
Ze doliny wznojsi se żol.
Zmarłym piejśń śpiewajōm,
Skrōwnki tŏbujōm kebyjś wstŏ!
Ziemiōm cicho przykryte istnienie,
Na grobie bluszcz se pnie,
Bez land lecōm światła strumiynie,
Las gŏdŏ choby we śnie,
Dźwiynki, westchniynia, głosy,
Kej ino wejrzeć poradzisz daleko,
To je głambokie poruszynie wiosny
Jak we dziyń Zmartwychstania Pańskiygo.
Dzisiej mōmy Walentynki toż baje ździebko ô miłojści 😊
Nojprzōd chcã se na chwila zatrzimać na mojym ślōnskym blogu wele słōw srogygo polskiygo wiyszcza:
„Kto miłości nie zna ten żyje szczęśliwy i noc ma spokojną i dzień nie tęskliwy” [Adam Mickiewicz – Dziady cz. III]
Mogło by se wydŏwać,
iże to je prŏwda – bez miłojści niy ma tynskniyniŏ, niypewnojści a czowiek mŏ
pokōj, bo żŏdyn go niy zrani. Ale eli to je richtig szczyńście?
Miłojść je nojgryfniejszym geschynkym, keri mōgymy ôd kogojś dostać abo komuś dać, mimo, iże czansto wiōnże se ze bōlym i cierpiyniym. To ôna nodŏwŏ naszymu życiu syns. Bez miłojści, chōby tyj nojbarzi ulotnyj, dni sōm prōżny a nocy pozbawione marzyń i nadzieji.
Ôtworzynie se na miłojść wymŏgŏ ôdwagi. Mōgymy se zranić, mōgymy upajść, ale kŏżdŏ prōba pomŏgŏ nōm spochŏpić, kim my sōm i czygo chcymy. Miłojść je zdrzadłym, we kerym widzymy swoje nojmocniejsze strony, ale i ty, nad kerymi trza pracować. To dziynki tyj drugij ôsobie uczymy se ściyrpliwojści, zrozumiyniŏ, poświyncyniŏ, a przede wszyjskim – prŏwdziwyj głymbi włŏsnych uczuć. Miłojść dŏwŏ nōm siōła do pokonywaniŏ trudnojści i do byciŏ lepszōm wersjōm siebie.
W miłojść nigdy niy ma gwarancyji,
iże wszystko pōdzie dobrze. Miłojść wymŏgŏ gotowojści, keby zaryzykować nawet
jejźli niy wiadomo co baje. Gotowojści, keby być zusammen, ôdkrywać se
nawzajym, budować cojś, co moge być piykne.
Bez miłojści życie moge se wydŏwać
spokojniejsze, ale je pozbawiony emocyji, kery sprawiajōm, iże chce nōm se
budzić kŏżdygo dnia. Uśmiych, czułe wejrzynie i bliskojść drugygo człowieka sōm
rzeczōma bezcynnymi. Dlatygo warto szukać, próbować i walczyć o miłojść…
Nawet jeźli niy kŏżdŏ miłojść skōnczi se spełniyniym, to te krōtke chwily wele kogojś, fto je do nŏs ważni, sōm warte ryzyka. Ôd nich ślad już na dycki ze nami ôstanie i baje przipominŏ nōm iże żyli my tak richtig 😊
A jako jŏ widzã miłojść? Je to uczucie, kery je pōłne sprzecznojści - poradzi przyniejść radojść, ale i tynsknota... Ôdpowiedzi szukałach we słowach, kery ułożołach we wiersz, do ftorygo przeczytaniŏ Wŏs zaprŏszōm 😊
Miłojść je jak strōm
Keri ze ziorka rojśnie
Zasioni na zygrodzie ze nadzijōm
Przi cichyj wiojśnie
Czekej cierpliwie
Poleku drugygo ôdkrywej
Keby korzyń chyciŏ prawdziwie
Sercym ônygo podlywej
I choć se wydŏwŏ
Iże nic se niy dzieje
Ôn se w ziymi umacniŏ
Keby przetrwać
Rozmajte zawieje
Niy bōj se natrudzić
Dej mu wyrojś ponad piyń
Keby se szło przed dyszczym skludzić
A w upale znolejźć ciyń
Naprawiej błyndy
Rōb co we twojyj mocy
Aże pujści pyndy
I wydŏ ôwoce
A jak zrobi se burza
Kerŏ gałanzie połomie
Tedy szukej kluczyka
Co sercy ôtworzyć umie
Sōm i tacy kerzi zamiast sadzić
Wolōm trzimać ziorka w kabzie
Niy bandōm se wadzić
Ale ich łōnka prōżnŏ bandzie
Ôni niy chcōm se trŏpic
Samōm prōbōm istnieniŏ
Niy umiōm spochŏpić
Iże ôna nadŏwŏ ôd nich życiu znaczyniô
Toż kej mŏsz szansa to ziorke siej
Pielyngnuj je mimo trudnojści
W tyn strōm wiara miej
Bo to je syns życia w całojści.
Pŏra dni do zadku świat wyglōndoł choby se na chwila zatrzimoł – wszandzie bōł śniyg a cisza zimowyj nocy nadŏwała tyj chwili
magiji. Terŏzki śniyg stajoł, ale zima dali nōm ô sobie przipominŏ chōdnym luftem a sagatymi strōmōma.
Atmosfera zimowyj nocy ôpisoł Joseph
von Eichendorff we swojym wierszu „Winternacht”. Je to gryfni, einfachowi ôbraz
przirody i uczuć, kery znŏ kŏżdi ze nŏs – tynsknoty, ciszy i nadzieji na nowi poczōntek.
Zachyncōm do przeczytatniŏ mojygo tłumaczyniŏ tego wiersza i
chwila refleksyji we tym zimowym czajsie 😊
WINTERNACHT - Joseph von Eichendorff
ich hab' nichts, was mich freuet,
verlassen steht der Baum im Feld,
hat längst sein Laub verstreuet.
Der Wind nur geht bei stiller Nacht
und rüttelt an dem Baume,
da rührt er seinen Wipfel sacht
und redet wie im Traume.
Er träumt von künft'ger Frühlingszeit,
von Grün und Quellenrauschen,
wo er im neuen Blütenkleid
ZIMOWŎ NOC- tłumaczynie własne
Całi świat zaśnieżōni,
niy ma rzeczōw kery by mie radowały,
na polu stoi strōm
ôsamotniōni,
kerygo listki
dŏwno sleciały.
Ino we cichŏ noc wiater grŏ
Gałanzie lekko wprawiŏ we ruch,
Aże do wierchōw zaleciŏ
I gołdŏ pojśrōd snōw.
Marzi ô prziszłyj
wiojśnie,
ô rzyce kerŏ baje
szumiała,
kej we kleid ze
kwiŏtkōma ôbrojśnie
na Pōnbōczka
chwała.
Slecioł kolejni rok – czas w kerym bōło moc niyspodzianek, wyzwań i emocyji.
Keby mi ftojś we styczniu pedzioł co mie czekoł, to bych mu
możno niy uwierzoła. Bōły chwile
radojści i małich sukcesōw, ale
też trudniejsze chwile, w kerych trza se bōło
zmierzyć ze swojymi emocjōma i znalyjź siōła
na nowo. Niy brachowało tyż zdarzyń kere mie richtig zaskoczōły i kerych bych se nigdy niy
spodziewała.
Dzisiej ze nadziejōm zaglōndōm we prziszłojść. Życzã Wōm i sobie keby tyn nadzchodzōnci rok przykludziŏ moc dobrich chwil, nowich możliwojści, ale tyż pokoju.
Zaprŏszōm do przeczytaniŏ mojygo wiersza w kerym zamykōm tyn stari 2024 rok a ôtwierōm se na nowi 2025 😊
Kludzã do schranku
Znoszōni kleid
Niy wyszoł żejś bez szwanku
Es tut mir Leid
Kej żech cie ôblykła
Jak se zaczoł rok
Dumnie żech stŏwiała
Kŏżdi krok
I zaglōndałach we dal
12 miesiynci to kupa czasu
Niyrŏzki zamiast na bal
Musieli my iść do lasu
Sam żech zahŏczōła
I zrobioł se loch
Bo żech myjślała
Iże moge ściana rozwalić groch
Sam se knefel serwoł
I pasek je poprzekryncani
Do kabzy ftojś cojś wsadzioł
Kej tańcowoł ze nami
Petardy strzelajōm
Muszã poleku cie symnōńć
Szwŏczki mie wołajōm
Dziynkujã żejś bōł ze mnōm
