Wilijŏ

Narejście prziszŏ tyn wyjōntkowi, świōnteczni czas, kerymu przajã całym sercym 😊

Świynta majōm we sobie coś, co mie dycki zachwycŏ. Uwielbiōm ty lŏtanie przed świyntōma, keby wszystko boło fertig i jak w dōma woniŏ choinkom, keksami i mandarynkōma, a wszandzie blendujōm światełka.

Świynta to je do mie czas spyndzōni ze familiōm i kamratōma na gŏdce, śmiōniu se, dŏwaniu se geschynkōw i radowaniu ze tygo, iże se je zusammen.

A jak we ciymnym kojściele na pastyrce ôrkestra zacznŏ grać „Wśród nocnej ciszy” to czujã iże na nowo rodzi se we mie nadzieja, choćby niy wiam na jakim życiowym winklu żech bōła.

To je do mie magijŏ świōnt – ôdnalejziynie światła kej je ćma i radojści we einfachowich rzeczach 😊

Życzã Wszyskim Wesołich Świōnt a jak se już porobicie i siedniecie wele choinki to wejrzejcie na wiersz keri napisałach 😊

WILIJŎ

Biołŏ Wilijŏ

Kaj je do dōm drōga?

Kŏżdi se uwijŏ

Niyskoro prziś niy mogã

 

Piyrszŏ gwiŏzda blynduje

Zwierzynta gŏdajōm 

Nadziejã se ôdnejduje

Kej do stołu zasiadōm

 

Ôpłatek se łōmie

Ze serca płynōm wünsche

Familijŏ wele mie

Pōnbōczek se rodzi we Betlyjce

Eichendorff po naszymu - "Die Heimat" / "Heimat"

Dzisiej przipadŏ 167 rocznica śmierci Josepha von Eichendorffa. Z tyj ôkazji publikujã mojy tłumaczynie wiersza „Die Heimat”, w kerym poeta spōminoł swojy rodzinne strony i beztroskie czasy za bajtla spyndzōne ze bratym. 

Trza jednak przidać, iże do Eichendorffa „Heimat” to niy je ino konkretni platz na ziymi, ale tyż duchowŏ przestrzyń, w kerej je kupa spōmniyń, emocyji i kerŏ je w harmonii ze naturōm. 

Wiersz zachyncŏ do refleksyje nad rolōm korzyni w życiu czowieka i nad tym, jako spōmniyniŏ formujōm naszŏ tożsamojść.

DIE HEIMAT - Joseph von Eichendorff

An meinen Bruder 

Denkst du des Schlosses noch auf stiller Höh?

Das Hörn lockt nächtlich dort, als obs dich riefe,

Am Abgrund grast das Reh,

Es rauscht der Wald verwirrend aus der Tiefe. --

O stille, wecke nicht! es war, als schliefe

Da drunten ein unnennbar Weh.

Kennst du den Garten? -- Wenn sich Lenz erneut,

Geht dort ein Mädchen auf den kühlen Gängen

Still durch die Einsamkeit

Und weckt den leisen Strom von Zauberklängen,

Als ob die Bäume und die Blumen sängen

Rings von der alten schönen Zeit.

Ihr Wipfel und ihr Bronnen, rauscht nur zu!

Wohin du auch in wilder Lust magst dringen,

Du findest nirgends Ruh,

Erreichen wird dich das geheime Singen;

Ach, dieses Bannes zauberischen Ringen

Entfliehn wir nimmer, ich und du!

HEIMAT - tłumaczynie własne 

Mojymu Bratu  

Eli jeszcze pamiyntŏsz tyn zamek ftori na wierchu stoł?

Kaj bez noc słychać rogu wołanie,

Sornik swoje pastwisko mŏ,

A lasu dziwne granie. --

O ciszo, niy budź! Bo niy minie

Ból ftorygo żŏdyn niy znŏ.

 

Eli jeszcze pamiyntŏsz ta zygroda? -- Kaj wiosna gojści,

Kaj dziŏcha bez korytarze szpaceruje

Cicho we samotnojści

I magicznich dźwiynkōw zdzōdła ôdnajduje,

A kŏżdi strōm i kwiŏtek choćby wyśpiywuje

Ô dŏwnich dniōw światłojści. 

Przidźcie ku mie wierchy a strumiynie!

Kaj cie ino kluczi los,

Spokoju szukŏsz darymnie,

Wszandzie cie znojdzie tajmniczy głos;

Ach, tygo magicznygo zaklyncia moc

Od ftorego se niy udŏ uciyc, ani tobie ani mie!

Światło migŏ na grobie

Piyrwsze dni listopada, to smutne i nostalgiczne dwa dni - Wszystkich Świyntich a Zaduszki.

Dni w kerych świat se na chwila zatrzimuje...

Zaglōndōmy za siebie i mōmy nadziejŏ iże zobaczymy tich, ftorich już sam ze nami niy ma. Naszich bliskich, kamratōw a niyrołzki cudzich, kerzy ŏdegrali ważnŏ rola we naszym życiu. Choć wiymy, iże ôdeszli to czujymy ich ôbecnojść.

Idymy na kerkhŏw ze wiyncym abo kwiŏtkōma zapŏlić świyczka a porzykać na ôd nich grobie. Wierzymy iże śmierć niy je końcym a kiedyjś jeszcze se trefnymy…

ŚWIATŁO MIGŎ NA GROBIE

Światło migŏ na grobie

Kwitnōm chryzantymy

Jako tam idzie tobie

Tygo już niy wiymy

Niy mijŏ tynksnota

Wieczni spoczynek Pōnbōczku mu dej

A ôtwōtrz ty wrota

Kej przidzie nōm ôdejść ze ziymi tyj

Eichendorff po naszymu - "Herbst" / "Jesiyń"

Po pŏru dniach, we kerych niy bōło pogoda prziszło nazŏt słońce.

Niy blenduja już tak fest jak bez lato, ale ôd niygo promienie dali nŏs mogōm ôgrzŏć we czasie jesiynnego szpacyru, na ftori Wŏs dzisiej zabierōm. 

Toż ôblyczcie se jaki fajni mantel i szczewiki a pōdźcie ôbejrzeć eli jesiyń wyglōndŏ tak jak we wierszu ôd Eichendorffa, kery przetłumaczōłach 😊

HERBST - Josef von Eichendorff

Es ist nun der Herbst gekommen,

Hat das schöne Sommerkleid

Von den Feldern weggenommen

Und die Blätter ausgestreut,

Vor dem bösen Winterwinde

Deckt er warm und sachte zu

Mit dem bunten Laub die Gründe,

Die schon müde gehn zur Ruh.

 

Durch die Felder sieht man fahren

Eine wunderschöne Frau,

Und von ihren langen Haaren

Goldne Fäden auf der Au

Spinnet sie und singt im Gehen:

Eia, meine Blümelein,

Nicht nach andern immer sehen,

Eia, schlafet, schlafet ein.

 

Und die Vöglein hoch in Lüften

Über blaue Berg und Seen

Ziehn zur Ferne nach den Klüften,

Wo die hohen Zedern stehn,

Wo mit ihren goldnen Schwingen

Auf des Benedeiten Gruft

Engel Hosianna singen

Nächtens durch die stille Luft.

JESIYŃ - tłumaczynie własne

Prziszła jesiynnŏ pora,

Letni kleid ftori zastała

Symła ze pola  

A liściōw naciepała,

Przed wiatrym zimowym

Dŏwŏ ciepło

I chroni ziymia tepichem kolorowym,

Ftoryj se już zmierzło.

 

Widać jak idzie bez pola

Frela gryfnŏ,

Ze dugymi wosōma

Złote nici nad brzegōma wiyszŏ

I nuci piosynka ta:

Ej, wy kwiŏteczki moje,

Już na boki zaglōndać niy trza,

Ej, Zawrzyjcie płatki swoje

 

A ptōki we lufcie furgajōm

Nad wiyrchōma i jeziorōma światłymi

Aże do dalekij przepajści se udajōm,

Ze cedrōma srogimi,

Kaj ze złotymi skrzidłōma

Słychać ôd aniołów śpiywanie

Nad błogosławionych grobōma

Aże noc niy ustanie.

Idzie jesiyń

No i se zaczōło. Zimno, trza se ciepli ôblykać, dyszcz i corŏz warci robi se ćma - mōmy jesiyń.  

Ale niy ma co narzykać, bo jeszcze możno przidzie pŏra fajnich dni, kej se pōdzie poszpacyrować bez kolorowy liście.

A jak baje padać, to baje czas kedy porobić w dōma to na co se niy mŏ nigdy czasu abo se einfach siednōńć pod deckōm ze szolkōm teeju 😊

Ô mōjych jesiynnych roztyrkach napisałach krōtki wiersz 😊

IDZIE JESIYŃ

Skōńczōło se lato

i nic niy poradza na to

Juzajś przidōm duge wieczory

i mie bandōm manczyć zmory

We jeziorze niy popływōm

Ani kwiŏtkōw niy posrywōm

We dōma se zabarukadujã

i przi szolce teeju przezimujã

We dōma je nojlepi

Powrŏcali żejście już ze urlopōw, abo jeszcze kajś lŏcecie?

Fajnie je kajś pojechać, ôbejrzeć cojś nowygo, dychnōńć se ôd codziynnojści, prziś na inksze myjśli, ale kajś se tyż niskorzi czowiyk raduje jak zaś wrŏcŏ do siebie. Jako to gŏdajōm – wszandzie dobrze a we dōma nojlepi 😉

I jak żech w tym roku siedziała na pewnyj gryfnej wyspie, daleko od heimatu to napisałach taki wiersz, genau o wrŏcaniu do dōm 😊 

WE DŌMA JE NOJLEPI

Do dōm dalekŏ droga

A niy jedyn winkel i gōrka

Już se doczekać niy moga

Kej ôtworza ta furtka

 

Prziwitŏ mie pies

I śpiewaniym ptŏki

Baje kwitnŏ bez  

A przed chałpŏm stoły stołki

 

Muter baje na werandzie

„Witej w dōma” zawołŏ ku mie

Tukej dycki mojé sercé bandzie 

I kaj indzie żyć niy umie.

Eichendorff po naszymu - "Allgemeines Wandern" / "Spōlne wanderowanie"

Kej sōm dni také gorké jak ôstatnio, to czowiek zaglōndŏ za jakimś platzym kaj by se mōg ździebko ôchłōdzić. Niyftorzi jeżdzōm nad woda, a jŏ lubiã pojechać kajś w gōry i skludzić se pod stromōmi na gōrskich sztrekach.  

W gōrach idzie se dychnōńć ôd codziynnygo wartkiygo życiŏ. Gōry dŏwajōm czowiekowi wolnojść. Wanderowanie formuje karakter ŏd czowieka, uczi go wytrwałojści a kōnsekwyncyje we dōnżyniu do celu.

Niykiedy niy je łatwo, bo brachuje siŏ, abo trza przezwyciyńżyć lynk wysokojści, ale jak już czowiekowi udoł se dojść do celu to se fest raduje i czuje spełniynie.

I o wanderowaniu baje tyż dzisiej wiersz ôd Eichendorffa 😊

ALLGEMEINES WANDERN - Josef von Eichendorff 

Vom Grund bis zu den Gipfeln,

So weit man sehen kann,

Jetzt blüht's in allen Wipfeln,

Nun geht das Wandern an:

 

Die Quellen von den Klüften,

Die Ström auf grünem Plan,

Die Lerchen hoch in Lüften,

Der Dichter frisch voran.

  

Und die im Tal verderben

In trüber Sorgen Haft,

Er möcht sie alle werben

Zu dieser Wanderschaft.

 

Und von den Bergen nieder

Erschallt sein Lied ins Tal,

Und die zerstreuten Brüder

Faßt Heimweh allzumal.

Da wird die Welt so munter 

Und nimmt die Reiseschuh,

Sein Liebchen mittendrunter

Die nickt ihm heimlich zu.

 

Und über Felsenwände

Und auf dem grünen Plan

Das wirrt und jauchzt ohn Ende –

Nun geht das Wandern an!

SPŌLNE WANDEROWANIE - tłumaczynie własne

Ôd dołu tam kaj wiyrchy siyngajōm,

A wzrok czowieka se dostanie,

Wszandzie kwiŏtka rozkwitajōm,

Zaczynŏ se wanderowanie:

 

Zdrzōdła ze ziymi wypływajōm,

Bez łōnka leci strumiyń,

Skowronki pod niebym furgajōm,

Poeta szukŏ spōmniyń.

 

Tich tam we dolinie

Prziciepniyntich sorgōma,

Nikogo niy ôminie

Ino chce kusić landschaftōma.

 

Ku dolinōm ze graniów

Piejśni grajōm

A rozciepanich braciów

Tynsknoty chytajōm

 

Świat żywi ôd rana

Już szczewiki szykuje,

A tam ze dala

Ukochnŏ mu ukrŏdkym przitakuje.

 

Po skalnich ścianach slatuje

Na łōnka se dostanie

Corŏz barzi larmuje -

Zaczynŏ se wanderowanie!