Anafest

Bez całi weekend na Anabergu bōły uroczystojści ôdpustowe ku czci patrōnki tygo miyjsca - św. Anny.

Punktym kulminacyjnym bōła wczorajszŏ suma ôdpustowŏ, na ftorej mimo dyszczu jak dycki bōło kupa ludzi i modich i starich, kerzi przijeżdajōm sam ôd lŏt.

W tyn jedyn dziyń figura św. Anny, ftorŏ mŏ ponad 500 lŏt zostŏwŏ symniyntŏ znad ołtarzŏ we bazylice i zaniyjsionŏ na puklu wiernich do groty lurdzkej na mszŏ. Tam witŏ ja muzyka ôrkestry dyntyj i tłum przielgrzimōw, kerzi prziszli św. Aniynce podziynkować za ôtrzimane łaski i projsić ô dalszŏ ŏpiyka.

Przi tej ôkazji publikujã sam mōj kolejni autorski wiersz 😊

ŁŌNCZNICZKA POKOLYŃ

We ślōnskij krajinie

Kaj Ôdra lyniwie żynie

I las porŏstŏ

Gōra wyrŏstŏ

Na jyj wiyrchu klŏsztōr se znejduje

A ôna Annaberg se mianuje

Drogich skarbōw sam niy znejdziesz

Ani na żŏdyn zamek niy wlejziesz

A ôd 500 lŏt ludzie sam pilgerujōm

I do Świyntyj Anny wyśpiywujōm

Pokolyń łōnczniczki

Ślōnskygo czowieka przewodniczki

Ftorŏ go nigdy niy ôstawi

Kej jyj swojé strŏpiynia przedstawi

Ino nadziejã mu dŏ

Iże to wszysko swōj syns mŏ

 

Eichendorff po naszymu - "Mondnacht" / "Noc we kerŏ miesōnczek blynduje"

Szterował Wŏs miesiōnczek we nocy? Bo mie ja. A wszystko bez to iże wczoraj boła pełnia, kerołse mianuje "Kojżli Miesiōnczek".

W ôstatnioł noc miesiōnczek boł bliżi ziymi niż dycki, barzi blyndowoł i wyglōndoł choby boł srogszi.

Niy poradziołach spać, toż wejrzałach, eli Eichendorff niy napisoł jakygo wiersza ô miesiōnczku. Znalazłach gryfny wiersz „Mondnacht” i zmajstrowałach ôd ônygo tłumaczynie na ślōnskoł gŏdka 😊

MONDNACHT - Josef von Eichendorff 

Es war, als hätt der Himmel

die Erde still geküsst,

dass sie im Blütenschimmer

von ihm nun träumen müsst.

 

Die Luft ging durch die Felder,

die Ähren wogten sacht,

es rauschten leis die Wälder,

so sternklar war die Nacht.

 

Und meine Seele spannte

weit ihre Flügel aus,

flog durch die stillen Lande,

als flöge sie nach Haus.

NOC WE KERŎ MIESIŌNCZEK BLYNDUJE - tłumaczynie własne  

To było choby ôd nieba ukrŏdkym

Ziymia kusika dostała,

I tera ze całym kwieciym      

ô nim śnić baje musiała.

 

Luft bez pola szoł,

Ôbałoł kłos,

las cicho groł,

w ta gwiejździstŏ noc.

 

Dusza mojŏ porozciōngała

szyroko skrzidła ftore moł

nad ziymiōm cicho se leciała,

choby do dōm ftori znoł.

Kŏżdi szukŏ swojygo heimatu

Dzisiej blank jednako jak ôstanio – temat heimatu, ale już niy u Eichendorffa, a u mie 😊 Je to jedyn ze moich piyrwszich wierszy, kery żech napisała ôńskiego roku. Gŏdŏ ô rozmajtich prziwiōnzaniach do familijnich strōn. 

Ô mie je we trzeci zwrotce, a ti kaj se widzisz?  

KŎŻDI SZUKŎ SWOJYGO HEIMATU

Jedni z niygo wyjadōm 

I już nigdy do niygo nazŏd niy przijadōm 

Niy bandōm chcieli tygo miyjsca pamiyntać

Bo bandōm se po świecie szwyndać

Jedni z niygo wyemigrujōm

Ale źle se ze tym poczujōm

Bo dycki go w sercu bandōm mieli

i nazŏd ku niymu jechać bandōm chcieli 

Niyftorzi po latach powrōcōm do niygo 

I doł to ônym wiela dobrygo

Ôd nowa go poznajōm 

I jeszcze barzijj pokochajōm

Sōm i ôné co korzynié w nim zapuszczōm 

I nigdy go niy ôpuszczōm 

Całé życié bandōm w nim miyszkali

I swojé szczyńścié budowali 

Eichendorff po naszymu - "Errinerung" / "Spōmniynié"

Niykerym ludziōm życie tako se ułożi, iże ôpuszczōm familijne strōny i wyjadōm do cudzygo placu.

Postrzōd nich bandōm tacy co se wartko do nowygo przizwiczjōm i niy za fest bandōm chcieli wrŏcać nazŏt. 

Inksi bandōm tynsknić za miejscym w kerym lŏtali za bajtla, bandōm go durch wspominać i ô nim śnić. 

Eichendorffowi tyż prziszło wywandrować we świat. Dycki baje, ale fest tynskioł do swojygo heimatu i bez to w moc wierszach ô tym heimacie pisoł.

Przikładem mōge być wiersz „Errienrung”, ftori dziesiej tłumaczã. 

ERRINERUNG - Joseph von Eichendorff

Lindes Rauschen in den Wipfeln,

Vöglein, die ihr fernab fliegt,

Bronnen von den stillen Gipfeln,

Sagt, wo meine Heimat liegt?

 

Heut im Traum sah ich sie wieder,

Und von allen Bergen ging Solches

Grüßen zu mir nieder,

Daß ich an zu weinen fing.

 

Ach, hier auf den fremden Gipfeln:

Menschen, Quellen, Fels und Baum,

Wirres Rauschen in den Wipfeln

Alles ist mir wie ein Traum.

Die fernen Heimathöhen,

Das stille, hohe Haus,

Der Berg, von dem ich gesehen

Jeden Frühling ins Land hinaus,

Mutter, Freunde und Brüder,

An die ich so oft gedacht,

Es grüßt mich alles wieder

In stiller Mondesnacht.

 SPŌMNIYNIÉ - tłumaczynie własne 

Strōmy, co szumicie,

Ptŏki, co żejście we luftcie sōm,

Zdrzōdła, co ze gōr wybijŏcie,

Rzōndźcie, kaj mōj dōm?

Dzisiej we śnie,

Żech je zobŏczōł

A wszyske ôné pozdrŏwiały mie,

Aż żech płakać bōł zaczōł.

Ach, sam na cudzich wiyrchach: 

Ludzie, zrzōdła, kamiynié,

Dziwné szumiynié we strōmach 

Wszystji he di nue jak synne marzynié.

Wiyrchy, keré znōm we ôddali, 

Dōm wysoki, we kerym pokōj panuje, 

Gōra, co my z niyj zaglōndali, 

Jako wiosna wiejś ôpanowuje, 

Muttra, kamraty a braciŏ,

Ô ftorich myjślã niyrŏz, 

Wszysko mie pozdrŏwiŏ 

W noc, w kerŏ miesiōnczek slŏz.