Dzisiej przipadŏ 167 rocznica śmierci Josepha von Eichendorffa. Z tyj ôkazji publikujã mojy tłumaczynie wiersza „Die Heimat”, w kerym poeta spōminoł swojy rodzinne strony i beztroskie czasy za bajtla spyndzōne ze bratym.
Trza jednak przidać, iże do Eichendorffa „Heimat” to niy je ino konkretni platz na ziymi, ale tyż duchowŏ przestrzyń, w kerej je kupa spōmniyń, emocyji i kerŏ je w harmonii ze naturōm.
Wiersz zachyncŏ do refleksyje nad rolōm korzyni w życiu czowieka i nad tym, jako spōmniyniŏ formujōm naszŏ tożsamojść.
DIE HEIMAT - Joseph von Eichendorff
An meinen Bruder
Denkst du des Schlosses noch auf stiller Höh?
Das Hörn lockt nächtlich dort, als obs dich riefe,
Am Abgrund grast das Reh,
Es rauscht der Wald verwirrend aus der Tiefe. --
O stille, wecke nicht! es war, als schliefe
Da drunten ein unnennbar Weh.
Kennst du den Garten? -- Wenn sich Lenz erneut,
Geht dort ein Mädchen auf den kühlen Gängen
Still durch die Einsamkeit
Und weckt den leisen Strom von Zauberklängen,
Als ob die Bäume und die Blumen sängen
Rings von der alten schönen Zeit.
Ihr Wipfel und ihr Bronnen, rauscht nur zu!
Wohin du auch in wilder Lust magst dringen,
Du findest nirgends Ruh,
Erreichen wird dich das geheime Singen;
Ach, dieses Bannes zauberischen Ringen
Entfliehn wir nimmer, ich und du!
HEIMAT - tłumaczynie własne
Mojymu Bratu
Eli jeszcze pamiyntŏsz tyn zamek ftori na wierchu stoł?
Kaj bez noc
słychać rogu wołanie,
Sornik swoje
pastwisko mŏ,
A lasu dziwne granie. --
O ciszo, niy budź!
Bo niy minie
Ból ftorygo żŏdyn
niy znŏ.
Eli jeszcze pamiyntŏsz
ta zygroda? -- Kaj wiosna gojści,
Kaj dziŏcha bez
korytarze szpaceruje
Cicho we
samotnojści
I magicznich
dźwiynkōw zdzōdła ôdnajduje,
A kŏżdi strōm i
kwiŏtek choćby wyśpiywuje
Ô dŏwnich dniōw światłojści.
Przidźcie ku mie wierchy a strumiynie!
Kaj cie ino kluczi los,
Spokoju szukŏsz
darymnie,
Wszandzie cie
znojdzie tajmniczy głos;
Ach, tygo
magicznygo zaklyncia moc
Od ftorego se niy
udŏ uciyc, ani tobie ani mie!
.jpg)