Pŏra dni do zadku świat wyglōndoł choby se na chwila zatrzimoł – wszandzie bōł śniyg a cisza zimowyj nocy nadŏwała tyj chwili
magiji. Terŏzki śniyg stajoł, ale zima dali nōm ô sobie przipominŏ chōdnym luftem a sagatymi strōmōma.
Atmosfera zimowyj nocy ôpisoł Joseph
von Eichendorff we swojym wierszu „Winternacht”. Je to gryfni, einfachowi ôbraz
przirody i uczuć, kery znŏ kŏżdi ze nŏs – tynsknoty, ciszy i nadzieji na nowi poczōntek.
Zachyncōm do przeczytatniŏ mojygo tłumaczyniŏ tego wiersza i
chwila refleksyji we tym zimowym czajsie 😊
WINTERNACHT - Joseph von Eichendorff
ich hab' nichts, was mich freuet,
verlassen steht der Baum im Feld,
hat längst sein Laub verstreuet.
Der Wind nur geht bei stiller Nacht
und rüttelt an dem Baume,
da rührt er seinen Wipfel sacht
und redet wie im Traume.
Er träumt von künft'ger Frühlingszeit,
von Grün und Quellenrauschen,
wo er im neuen Blütenkleid
ZIMOWŎ NOC- tłumaczynie własne
Całi świat zaśnieżōni,
niy ma rzeczōw kery by mie radowały,
na polu stoi strōm
ôsamotniōni,
kerygo listki
dŏwno sleciały.
Ino we cichŏ noc wiater grŏ
Gałanzie lekko wprawiŏ we ruch,
Aże do wierchōw zaleciŏ
I gołdŏ pojśrōd snōw.
Marzi ô prziszłyj
wiojśnie,
ô rzyce kerŏ baje
szumiała,
kej we kleid ze
kwiŏtkōma ôbrojśnie
na Pōnbōczka
chwała.
