Jesiyń kludzi ze sobōm cisza, moc kolorowich liści a lekki powiyw nostalgiji. We mojym wierszu prōbujã chycić tyn momynt, kej ciepłe dni ôdłażōm a prziroda poleku zasypiŏ i ôstawiŏ nŏs ze pytaniym – Eli to lato kiedyjś przidzie nazŏd?
ÔSTATNIE ŚPIYWY LATA
Wiater srywŏ liście w poranek chodni
Pstrokate we lufcie furgajōm
Ôdeszły ciepłe dni
Promiynie słońca we kałużach znikajōm
W prōżnyj ściyżce słychać echo łażynia
Śmiych i larmo ciyń znŏd
Mgła nad polōma nuci melodyja
Eli to lato kiedyjś przidzie nazŏd?
